نخستین دیجیتال ساینیج ها در دنیا
نخستین دیجیتال ساینیج ها در اواخر 1970 و 1980 به وجود آمده اند یعنی وقتی که خانه های مد در مکانهایی مثل شهر نیویورک، ویدئوهای خود را در سالن ها و راهروها به نمایش می گذاشتند، مضامین و محتویات را روی VCR ضبط می کردند و در فروشگاههای کوچک تبلیغات خود را به صورت دستی در میان مشتریان پخش می کردند. در کانادا و در سال 1948، فروشگاههای «لابلوگلوسری» جزء نخستین جاهایی بودند که در آنها از تلویزیون برای تبلیغ کالا و نشان دادن آنها به کارمندان و مشتریان، استفاده شد ( با اهداف ارتقاء صنعت تجارت) تلویزیون های رستورانها به سرعت از آنها تقلید کردند و در فروشگاههای زنجیره ای «دنیای ورزشکاران» در کانادا، تبلیغات فروشندگان و پخش موسیقی، دو نکته اصلی موفقیت محسوب می شود. پیشرفتهای سریع تا پایان 1990 و توسعه و اجرای رسانه های یجیتالی با صنعت سی ای CE (تراشه فعال کننده) ترکیب شدند تا بتوانند نمایشگرهای (مانیتورهای ) کوچکتر، واضح تر و نازک تر خلق کنند. با توسعه صنعتی CE و پیاده سازی تصاویر بسیار با کیفیت به شکل تلویزیونهای خیلی خاص، ساختار دیگری پدید آمد. ژاپنی ها با الهام گیی از این پیشرفت ها، وسائل دیجیتالی خود را گسترش دادند و بنابراین سکوی پرتابی را برای دیجیتال ساینیج رقم زدند. به علاوه اتحاد ژاپن با آمریکا در سال 1997 باعث شد خریداران آمریکایی نخستین نمایشگر پلاسما را به قیمت 13100 دلار و به بزرگی 42 اینچ سفارش دهند، و این خود در واقع یک سازمان دهنده بسیار مهم بود تنها عده بسیار اندکی که متوجه مضامین ساینیج ها می شدند به فروختن کالاهای خود از طریق آن مبادرت می ورزیدند و مردم را به خرید تشویق می کردند. فلت پنل ها (تابلوهای تخت) کم کم جایگزین پوسترها و ساین ها شدند و پیشگامان این صنعت «پلزبرد گلیسون ، اسکالاجف پرتر و تری ام ان فریز و جان کیک پاتریک» هستند (یعنی کسانی که هم آنها را به عنوان نخستین کسانی می شناسند که از صنعت دیجیتال ساینیج استفاده کردند.)
سایر کسانی که از نخستین کاربران دیجیتال ساینیج بودند «کمپانی DW ، به علاوه شرکای گرین اسپایسر، مانی آلما گرو، داسن و کمپانی کره داسن،کیو های سن، ایمپارت توماس مایونیز، ادپسیس فاندر، لنوجیاکالن و پی ار ان سین مارن، هستند. یک از گام های پیشرفت استفاده از نمایشگرهای فلت و جایگزین کردن آن با نمایشگرهای جعبه مانند که در پس آنها پروژکشن قرار داشت، بود. کمپانی های مانند پایونیر (pioneer)، پاناسونیک و فیلیپس جزء نخستین سرمایه گذاران این صنعت بودند. با این حال، پیدا کردن یک مدل تجارت جدید و سازماندهی آن کاری چالش برانگیز است در واقع سرمایه گذاری روی یک صنعت نوپا و جدید کمی خطرناک به نظر می رسد و گویی نوعی بر باد دادن سرمایه است. یک شبکه خرید اینترنتی که متعلق به خانومی بود می تواند مثال خوبی از لغزش های نخستین باشد چرا که سرمایه گذاری معیوب و تمرکز نادرستش روی سخت افزار و مفاهیم شبکه منجر به شکست مالی وی شد.
